Ξεκίνησα και εγώ με το κορίτσι μου λοιπόν να βρεθούμε σε αυτό το ραντεβού με τους υπόλοιπους εργαζόμενος. Να φωνάξουμε, να πορευτούμε και να βάλουμε ένα τόσο δα λιθαράκι σε αυτή την προσπάθεια, για να μας επιστρέψουν τις ζωές μας και την αξιοπρέπεια μας. Οι δρόμοι άδειοι. Φτάσαμε στο Καλλιμάρμαρο και περάσαμε απέναντι στην Ηρώδου του Αττικού. Τα κοτσύφια του Εθνικού κήπου κάλυπταν τους ήχους από τους ασυρμάτους των ΜΑΤ και των μοτοσικλετών της Αστυνομίας. Βρεθήκαμε στη Βασιλίσσης Σοφίας και εκεί μπήκε το πρώτο δίλημμα. ” Κατηφορίζουμε για Σύνταγμα η….”.” Μπα, στο Σύνταγμα το ραντεβού δεν μας χωράει. Εμείς είμαστε με τους προσκυνημένους και τις υποταγμένες ηγεσίες, δεν μας θέλουν”. Συνεχίσαμε λοιπόν στη Σόλωνος και φτάνοντας στη Νομική μπήκε το δεύτερο δίλημμα. “ Kάνουμε αριστερά για την Πλατεία Κοραή και Κλαυθμώνος η….”
“ Μπα, θα πάμε στους φίλους μας στο Μουσείο και μετά στη Κλαυθμώνος”. Συνεχίσαμε και καταλήξαμε στο Εθνικό Μουσείο. Πολυχρωμία, συνθήματα, νέοι άνθρωποι, φιλιά με φίλους και γνωστούς. Η προσυγκέντρωση έλεγε 10, η ώρα πήγαινε 12μμ και δεν ξεκόλλαγε κανένας για το ραντεβού στην Κλαυθμώνος. Εδώ μπήκε το τρίτο δίλημμα. “Σε ένα ραντεβού δεν πάς η γιατί είσαι ασυνεπής η γιατί δεν γουστάρεις τον άλλο”. Τελικά κατά τις 12μμ κάτι άρχισε να κουνιέται. Φτάνοντας στην Κλαυθμώνος είπα “Κάλλιο αργά παρά ποτέ”.” Αμ δε, προσπεράσαμε και συνεχίσαμε για το Σύνταγμα.
Επιστρέψαμε με τα πόδια στο Βύρωνα από τη ίδια διαδρομή για να καλύψουμε αυτή την πικρή γεύση με την επίγευση από τον ήχο που έβγαζαν τα κοτσύφια στον Εθνικό κήπο.
Απεργία εργαζομένων της ΔΕΗ το 1976.
Χωρίς διλήμματα και ξεχωριστές συγκεντρώσεις.
…………………….Μπάζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου