Στη στάση του τρόλεϊ

Τετάρτη απόγευμα ακολούθησα το γνωστό δρομολόγιο προς  το κέντρο της Αθήνας για να πάρω μέρος στο συλλαλητήριο της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ στις 7μμ.  Τα νέα μέτρα για το Ασφαλιστικό και Συνταξιοδοτικό δεν πρέπει να περάσουν. Ωραία είπα, συμφωνώ και συμμετέχω στην κινητοποίηση.
   Κατά τις 7 και δέκα βρισκόμουν στην πλατεία Κοραή. Απέναντι στη πλατεία Κλαυθμώνος, στη στάση του τρόλεϊ βλέπω τον Γρηγόρη  Καλομοίρη, από  την ΟΛΜΕ. “Για να περιμένει αυτός στη στάση, αλλού θα είναι η συγκέντρωση” λέω μέσα μου.” Ρε μπας και είναι στη Κάνιγγος και έκανα λάθος;” ξαναλέω μέσα μου. Και το κόβω για την πλατεία Κάνιγγος. Περνάω την Χαριλάου Τρικούπη, αριστερά στην Ακαδημίας και ξακρίζω στο πεζοδρόμιο να δω χαμηλά. Κόσμο δεν βλέπω αλλά δεν θέλω να πιστέψω ότι κάτι δεν πάει καλά. Φτάνω στην πλατεία τίποτα. Ψυχή ζώσα. “Δεν μπορεί, καθυστέρησα και ξεκίνησαν πορεία διαμαρτυρίας”, λέω ξανά μανά μέσα μου. Ρωτάω μια κοπέλα σε ένα τυροπιτάδικο, “μανάρι που πήγαν αυτοί”, ”ποιοι αυτοί;”, “αυτοί οι συγκεντρωμένοι”, “δεν είχε συγκέντρωση εδώ;”, “όχι καλέ, μόνοι μας ήμασταν”. Ωραία.
   Μεταβολή και επιστροφή στην Κλαυθμώνος. Ο Καλομοίρης πάντα στη στάση του τρόλεϊ, που δεν περίμενε όμως το τρόλεϊ αλλά τους αγανακτισμένους πολίτες αυτής της πόλης Βρήκα καμιά διακοσαριά, τριακοσιαριά μαζεμένους, τέλος πάντων, όταν πια στις 8 παρά βολτάριζα πάνω στη πλατεία . Δυστυχώς δεν είχα κάνει λάθος στο πρώτο ραντεβού, απλά δεν ήμασταν εκεί. Κάτι φταίει. Μάλλον πολλά. Η δεν μπορούμε να τα δούμε η δεν θέλουμε.

..........................................Μπάζω.